تیشتر...سرتاسر دریای فراخکرد را

            به جنبش دراورد

                        و از جان آبخیزها...روان بر آمد

                                    و آن روان مینوی به آسمان فراز رفت

                                                و باد سبک رو ،چین در دامن آن افکند

                                                            و ابرها پر از چین و شکنج

                                                                        سرتاسر آسمان را پیمودند   

                                                                                    تا به هفت کشور زمین باران رسانند

روان ابرها جان پذیرفتند

            و در کالبد سرشک

                        نرم نرم...بر خاک کشتزارها فرو ریختند

                                    و گیاهان، روی به آسمان روییدند

                                                و گل سرخ چون آتش

                                                            از درون شاخه ها به بیرون تراوید

و کاروان آتش و خاک و باد و باران

            بر گردونه مهر و ماه و خورشید رخشان

                        روی بسوی خوان نوروزی ایران

                                                            روان شد

                                                                                       نوروز بر شما خجسته باد

                                                                                                            1389

                                                                      پایان هزارمین سال سرایش شاهنامه ایران

                                                                                    بنیاد نیشابور- فریدون جنیدی

علی اشرف درویشیان نویسنده معاصر کرمانشاهی ، نویسنده رمان "سال های ابری" ، در کتاب "چون و چرا" که مجموعه ای از مقالات ،سخنرانی ها ،گفت و گو ها و نقد های اوست ، نوشته ای دارد با عنوان:

"به یاد جلال آل احمد"

در این نوشته خاطراتی از روزهایی که در دانشسرای عالی دوره مدیریت را می گذرانده نقل کرده است . روزهای سه شنبه کلاس نگارش آنان با جلال آل احمد  بوده است . درویشیان پیش از آن، کتابهای او را خوانده و با او آشنایی دارد اما از میان صد و هشتاد نفر دانشجو ،کمتر کسی نام او را شنیده و عکسش را هیچکس ندیده است :"اگر مثل هنرمندانی که عطش چاپ کردن عکسشان را دارند او هم عکسی در جایی چاپ کرده بود می شد زود شناختش ولی تا آنوقت عکسش را ندیده بودم ."

درویشیان کلاس جلال را متفاوت می بیند و چنین می نویسد :

"روزهای سه شنبه کلاسمان صورت دیگری به خود می گیرد . مثل اینکه از خواب یک هفته بیدار می شویم . اصلا از خواب همیشگی بیدار می شویم . پر از هیجان هستیم . احساس شهامت می کنیم . حتی کسانی هم که یک خط چیز ننوشته اند دو صفحه مطلب می نویسند . تا وارد می شود گچ های پای تخته را جمع می کند . بار دیگر باید حتما خودمان این کار را بکنیم . خیلی خجالتمان می دهد هفته پیش موضوعی به ما داده به نام آیین نگارش . هر کس چیزی نوشته است او هرگز به کسی نمی گوید :"بیا بخوان" می گوید :"هر کس زرنگ تر است خودش را پرت کند جلو و بخواند ."

هیچ وقت حضور و غیاب نمی کند . تجربه کرده ام که استادهای خوب و با سواد هیچگاه حضور و غیاب نمی کنند . دانشجویان بعضی کلاس ها درس هایشان را ول می کنند و به کلاس ما می آیند حتی از دانشکده های دیگر هم می آیند .

از لفظ قلم حرف زدن و شسته رفته نوشتن بدش می آید .می گوید :"حرفت را بزن .جلو دست و پای خودت را نگیر . همانطور که حرف می زنی بنویس ، حضرت."

یکی از بچه ها بلند می شود و می گوید :

"استاد من نمی توانم چیزی بنویسم . استعداد ندارم .چکار کنم ."

آل احمد می گوید :

"اولا استاد خودتی . ما معلمیم رئیس. ثانیا استعداد یعنی کشک . این را هم غربی ها توی دست و پای ما انداخته اند ثالثا چرا نمی توانی بنویسی؟"

دوست ما شروع می کند به حرف زدن و گفتن اینکه وقتی می خواهد بنویسد فلان و بهمان می شود . آل احمد بعد از کمی سکوت می گوید :

"خوب همه این چیزها را که گفتی بنویس من به عنوان بهترین نوشته از تو قبول می کنم ."

هر کس چیزی می خواند او دفترچه یک قرانی اش را از جیب بیرون می آورد و شروع می کند به یادداشت برداشتن. بعد تذکر می دهد . اگر شواهدی از قول دیگران بیاوری یا زیادی بر گفته خارجی ها تاکید کنی با دلخوری می گوید :

"حضرت خودت چه می گویی؟ تو چه عقیده داری ؟ آخر تو م آدمی . از خودت بگو ."

اگر یک ساعت حرف بزنی میان حرفت نمی دود با حوصله گوش می دهد مگر اینکه دیگر مزخرف بگویی که یک مرتبه می ترکد. سیگار اشنویش را آتش می زند بلند می شود قرمز می شود با مشت روی میز می کوبد همه ما را داغ می کند مثل کبریت است . مستقیم و شعله ور ،آتش در جانمان می ریزد . گرم می شویم .

به بیرون که نگاه می کنم ،زندگی را پر از مبارزه،پر از امید و پر از عشق به انسان می بینم .

در پایان این نوشته ، دانشجویان به خاطر برخی خواسته هایشان اعتصاب کرده و جلال نیز به انها پیوسته است . همه آنها را همراه جلال اخراج می کنند و برگه پایان ماموریتشان را می دهند . اما همین چند جلسه کوتاه با جلال تاثیری به یاد ماندنی بر آنان گذاشته است :"از چند نمونه که بگذریم دیگران مثل روزهای اول نیستند . فهرستی از کتاب های خوب تهیه دیده اند که به یکدیگر می دهند . چشم و گوششان باز شده . با سینه ای پر از امید و پر از کینه به شهرستان بر می گردیم . شوق مبارزه در لباس معلمی در چهره یکایک رفقا پیداست وقتی که قدم بر می دارند حس می کنی که زمین زیر پایشان می لرزد و پایه های پوسیده خیلی چیزهای دیگر هم می لرزد ."                                                                

منبع: روزنامه بهار 29 بهمن 88 ص 16

پرچم ایرانیان سابقه ای شش هزار ساله دارد . نخستین پرچمی که تاکنون در جهان یافت شده درفش شش هزار ساله ای است که در حوالی شهداد کرمان کشف شده است . این در واقع به این معناست که ایرانیان نخستین ملتی بودند که درفش داشتند واز آن به عنوان نماد هویتی خویش استفاده می کردند . پرچم در شاهنامه هم دارای سابقه تاریخی است .

در این کتاب ارزشمند، شیر نماد درفش گودرز و خورشید نماد کاووس است. تنها در زمان اوج ضعف سلسله قاجاریه یک شمشیر در دست شیر قرار می گیرد و نماد شیر و خورشید به شکل فعلی اش در می آید . زمان گذشت تا اینکه پس از انقلاب مشروطه سه رنگ سبز ، سفید و قرمز به عنوان رنگهای پرچم ایران انتخاب می شوند . در آن زمان، سبز نماد سرسبزی و آبادانی ایران زمین و ضمنا نمادی از رنگ اسلام ،سفید نشان صلح طلبی ایران و قرمز نماد خون شهدا محسوب می شد . این روند ادامه داشت تا اینکه پس از پیروزی انقلاب اسلامی پیشنهاداتی در زمینه انتخاب رنگ سیاه به عنوان رنگ پرچم ایران به مجلس خبرگان واصل می شود که به دلیل اینکه این رنگ ، رنگ بنی عباس بود ، مورد مخالفت اعضای این مجلس قرار گرفت و تصمیم بر آن شد تا همان سه رنگ سبز ، سفید و قرمز به عنوان رنگهای پرچم ایران باقی بماند و تنها نماد شیر و خورشید از آن حذف شده و نماد لااله الا الله با طرحی گرافیکی روی آن نقاشی شود .

از سوی دیگر از آنجا که ایرانیان در طول تاریخ خود همیشه پرچم و درفشی را به عنوان نمادهای هویتی به همراه داشته اند همواره به آن بالیده اند . ما همیشه رنگ سبز را دوست داشته ایم و رنگ سفید و قرمز را هم جزو خصلت هایمان دانسته ایم و به تمامی آنها افتخار کرده ایم . در مورد اتفاقی که در نشست خبری رئیس جمهوری رخ داده هم بر این باورم که گاهی دولتمردان کارهایی می کنند که اولین ضرر آن به خود آنها باز می گردد و نه هیچکس دیگر و رخداد آن هم به واقع جای سوال دارد . به باور من دولت باید خودش را موظف بداند که چیزی را که گرامی است گرامی بدارد و حرمت دار همان رنگهایی باشد که حتی در قانون اساسی هم با شفافیت قید شده است و مورد احترام ملی نیز هست . در دیدی خوشبینانه باید امیدوار بود تغییر رنگ سبز پرچم ایران به آبی برای سه دفعه متوالی و در فاصله زمانی اندک ،صرفا ناشی از اشتباه غیر عمدی باشد اما بدون تردید تکرار چنین اتفاق ناخوشایندی درآینده دیگر جایی برای توجیه و خوشبینی باقی نخواهد گذاشت و در صورت بروز چنین وضعیتی واکنش واکنش افکار عمومی ،ناگزیر خواهد بود .

از زاویه بین المللی هم حتی شائبه تبدیل پرچم ملی به ملعبه سیاسی قطعا با ریشخند جهانیان روبرو می شود و آنها قطعا با خود می گویند کشوری که خودش به پرچمی که مصوب مجلس خبرگان خود و رهاورد انقلابی است که به آن می بالند یک چنین برخوردهایی می کنند چه عکس العملی می توان نشان داد .

              فریدون جنیدی ، ایران شناس و کارشناس در زبانهای باستانی

شاید هیچ شاعری به قدر منوچهری درباره نوروز شعر نسروده باشد . موضوع بهار برای شعرای ایرانی موضوعی است عام و همگی در اطراف ان سخن فرسایی کردهاند؛ اما هیچکدام به خوبی منوچهری از عهده برنیامده اند . او مانند سایر شعرا اکتفا به گل و بلبل تنها نکرده بلکه درخت و شاخ و برگ و میوه و تمام جانوران و پرندگان را هم توصیف کرده است .

 این شاعر ایرانی در قرن پنجم، دنیایی سرشار از رنگ، عطر ، موسیقی و زیبایی های خیره کننده را به تصویر می کشد که در شعر کمتر شاعری می توان یافت. فضای این دنیای سحر امیز از عطر ، مشک ، عود ،عنبر ، غالیه ،کافور،الحان پرندگان رنگارنگ زیبا و اوای سازها و اهنگهای موسیقی ایرانی پر طنین است :  

            نــــوبهار آمــــد و آورد گــــل و نسترنا           باغ همچون تبت و راغ بسان عدنا  

            آسمان خیمه زد از بیرم و  دیبای  کبود           میخ آن خیمه ستاک سمن و نسترنا 

کبـــک پـــوشیده یکی پیرهن خـز  کبود           کرده با قیر مسلسل دو  بر پیـرهنا  

فاخته راست به کردار یکی لعبـگر است           درفکنده به گلو حلقه مشکین رسنا 

پوپوک پیکی نامه زده اندر  سـر خویش           نامه گه باز کند گه شکند بر شکنا  

نرگس تازه  چو  چاه  ذقنی شد   به مثل           گر  بود چاه به دینار ز نـقره ذقـنا 

وان   گل  سوسن  ماننده  جامی  ز  لبن           ریخته معصفر سوده  میـان  لبـــنا 

سال   امسالین   نوروز طربناکتر اسـت            پار و پیرار همی دیـــدم اندوهگنا  

دومین همایش جهانی زنان،امروز در تالار علامه امینی دانشگاه تهران برگزار شد . این همایش که زیر نظر نهاد رهبری در دانشگاه ها از مدتها پیش برنامه ریزی شده بود با حضور میهمانان خارجی و صاحبنظران حوزه زنان و فمینیسم برگزار گردید . با وجود زحمات فراوانی که برای این همایش کشیده شده بود کاستی هایی در حاشیه دیده می شد که تذکر آنها ضروری می نماید . اولین مشکل عدم اطلاع رسانی کافی بود چنانکه در محوطه دانشگاه تهران غیر از یک بنر بزرگ که در نزدیکی تالار علامه امینی نصب شده بود هیچ اعلان دیگری نشان از برگزاری همایش در این محل نداشت به همین دلیل تعداد شرکت کنندگان قابل توجه نبود . همچنین عدم تابلویی که نشانگر محل همایش باشد موجب سردرگمی مدعوان گردیده بود. ضعف برنامه ریزی یکی دیگر از اشکالات این همایش بود که شامل اعلام برنامه اشتباه در مواردی می شد به طوری که پس از اعلام خبر میز گردی با حضور سه مهمان خارجی ، هر یک از آنها به تنهایی سخنرانی کردند . همچنین عدم تسلط مترجم زبان عربی، جذابیت سخنان مهمان لیبیایی را به نحو موثری پایین آورد . در عوض مقالات ارایه شده و همچنین کتابهای مقالات برگزیده این همایش که به رایگان در اختیار شرکت کنندگان گذاشته شد حسن بزرگی برای آن به شمار می رود . گفتنی است این همایش فردا(ششم اسفند )نیز ادامه می یابد .

شعری از نیما یوشیج به تاریخ:

16اردیبهشت 1309   لاهیجان

میرداماد شنیدستم من

که چو بگزید بن خاک وطن

بر سرش آمد و از وی پرسید

ملک قبر که"من ربک ؟ من؟"

میر بگشاد دو چشم بینا

آمد از روی فضیلت به سخن

"اُسطُقُسّی ست" بدو داد جواب

"اُسطُقُسّاتِ دگر زو مُتقَن"

حیرت افزود از این حرف ملک

برد این واقعه پیش ذوالمن

که"زبان دگر این بند? تو

می دهد پاسخ ما در هر فن"

آفریننده بخندید و بگفت

" تو به این بند? من حرف نزن

او در آن عالم هم زنده که بود

حرف ها زد که نفهمیدم من "

"روز ولنتاین یا روز عشق و دوستی و تاریخی که برای آن مترتب شده است این روزها به موضوع بحث بسیاری از صاحبنظران و تحلیلگران مسایل ایران باستان از یک طرف و جامعه شناسان از طرف دیگر تبدیل شده است .

دکتر فریدون جنیدی ایران شناس و مدرس دانشگاه در اینباره دیدگاه خاص خود را دارد و معتقد است ولنتاین اقتباس غرب از ایران است . جنیدی از جشنهای اصیل ایرانی سخن می گوید و اینکه اساسا آنچه امروز به عنوان تاریخچه ولنتاین در اذهان ما جا گرفته بی پایه و اساس است :

در گاهشمار اروپایی چهار ماه داریم به نام های سپتامبر ،اکتبر،نوامبر و دسامبر که ماه های هفتم ،هشتم ،نهم و دهم هستند و می بینیم مطابق ماه های مهر ،آبان ،آذر و دی هستند که این موضوع نشان می دهد که گاهشماری غرب از کیش مهر وام گرفته می شود چنانچه سال آنها از نوروز آغاز می شد اما بعد از آنکه آنها به کیش مسیحی در آمدند دو ماه خود را عقب کشیدند و سال جدید آنها از دی آغاز می شود که شب زایش مهر است و شب چله ایرانی! البته این تنها تاریخی نیست که آنها از ایران باستان بوام گرفته اند بلکه می بینیم که این موضوع در تاریخ سازی آنها در ولنتاین نیز دیده می شود که چند روزی پیش از سپندار مذ جشن عشاق را به پا کرده اند . جشن روز ولنتاین برگرفته از جشن سپندار مذ ایران است و اساسا مبدأی ایرانی دارد ."برگرفته از روزنامه سرمایه 27 بهمن 1387

جشن اسفندگان به مناسبت روز سپندار مذ، روز عشق و دوستی ایرانی با حضور جمعی از دوستداران تاریخ و فرهنگ ایران در بنیاد نیشابور برگزار شد .

در این مراسم ضمن اجرای موسیقی ایرانی ،دکتر فریدون جنیدی بنیانگزار بنیاد نیشابور و استاد زبانهای باستانی سخنانی درباره پیشینه تاریخی ایران ایراد کرد . همچنین در ویژه نامه ای که به همین مناسبت توزیع شد مطالبی راجع به این جشن امده است . یکی از این مطالب نوشته خانم "شبنم جورابچی" است. وی که با ارائه نگاره ای ارزشمند با موضوع "زمین "یکی از راه یافتگان به نمایشگاه بین المللی تصویر سازی موزه پادوآ در شهر پادوآی ایتالیا گردیده است ؛  به همراه این نگاره زیبا گفتاری را به زبان انگلیسی پیرامون سپندار مذ (و ارزش زن و زمین در فرهنگ ایرانی )به این نمایشگاه ارائه داده که درونمایه آن برگرفته از "زروان – سنجش زمان در ایران باستان "(پژوهش استاد جنیدی )است که ترجمه آنرا در اینجا می خوانیم :

سپندار مذ یکی از امشاسپندان و ایزد نگهدارنده و پاسدار زمین نماد فروتنی ،شکیبایی و عشق می باشد . او دختر اهورامزدا و مادر همه موجودات است . به همین رو زیر پای موجودات می باشد . این واژه تلفظ اوستایی "سپندارمئیتی" است و ایزد زمین نامیده می شود .

سپندار مذ روز ، روز پنجم هر ماه است و از آنجای که در روزشمار کهن ایران هر روز از ماه نام ویژه ای داشته و هر زمان که نام روز با نام ماه یکی می شده جشن مناسب آن بر پا می گشته و جشن سپندار مذگان در پنجم اسفند ماه جشن تقدس و فروتنی ،زمین عشق و دوستی و جشنی برای بزرگداشت بانوان بوده است . همانگونه که می دانیم بانوان مادران و دخترکان در فرهنگ ایرانویچ از ارزش بالایی برخوردار بودند ریشه زمانی این جشن به پیش از دوران زرتشت و به بیشتر از سه هزار سال پیش باز می گردد . در این روز زمین و بانوان گرامی شمرده می شوند به این سبب که در ایران باستان زمین همانند و هم ارزش مادراست و هر دو نماد باروری و پرورش . همچنین بانوان و دخترکان در این روز در بهترین جایگاه خانه نشسته و مسئولیت های خود را بر دوش مرد و پسران خانه وا می گذارند . مرد و پسران خانه هم زودتر از آنان از خواب بر می خیزند و خانه را پاکیزه و وسایل جشن را مهیا می کنند آنان در این روز برای بانوان خانه هدایایی که آماده شده پیشکش کرده زحمات آنانرا گرامی می دارند . در این روز زرتشتیان شیره گیاه مقدس هوم را نوشیده و به پاس و گرامیداشت زمین مقداری از آنرا بر روی زمین می پاشند . باشد که زمین خشنود شود . آیین افشاندن شراب بر روی خاک هم از این رسم سر چشمه می گیرد . همچنین در این روز برای دفع از گزند حیوانات موذی ،گزندگان و افسون نیایش کرده و به سه سوی دیوار خانه می زدند تا شر و افسون و گزند از سوی چهارم خانه بیرون رود . از آنجا که در متن های کهن ایران سپندارمذ ایزد زمین است آتورپات مانسپندان درباره این روز می گوید "سپندارمذ روز، ورز زمین کن"(یعنی کشاورزی کن). فردوسی پاکروان نیز در بیتی در حرکت بهرام چوبینه از توران به ایران می گوید :

            ز چین روی یکسر به ایران نهاد        به روز سپنـــــــــدارمذ بـامــــداد

از اینرو می توان پی برد که شروع سفر و جنگ را هم در این روز خوب می دانستند . در نهایت در چنین روزی همانند دیگر جشنهای سرزمین کهن ایران، ایرانیان پاک نژاد به شادی و ستایش این ایزد ،روز را سپری می کردند .برای برخی جوانان ایرانی که خود را به ناآگاهی زمانه سپرده اند مایه افتخار است که بدانند چنین جشنی با چه پیشینه فرهنگی و آیین پر بار با گذشت هزاره ها به دست ما رسیده تا خود را به روز عشاق بیگانه نسپارند .ایدون باد.

هر صناعت که تعلق به تفکر دارد دارد صاحب صناعت باید که فارغ دل و مرفه باشد که اگر به خلاف این بود سهام فکر او متلاشی شود و بر هدف صواب به جمع نیاید، زیرا که جز به جمیعت خاطر به چنان کلمات باز نتواند خورد. آورده‌اند که یکی از دبیران خلفا، بنی‌عباس- رضی‌الله عنهم- به والی مصر نامه می‌نوشت و خاطر جمع کرده بود و در بحر فکرت غرق شده و این سخن می‌پرداخت چون در ثمین و ماء معین، ناگاه کنیزکش درآمد و گفت:«آرد نماند» دبیر چنان شوریده طبع و پریشان خاطر گشت که آن سیاقت سخن از دست بداد و بدان صفت منفعل شد که در نامه بنوشت که «آرد نماند». چنانکه آن نامه را تمام کرد و پیش خلیفه فرستاد و از این کلمه که نوشته بود هیچ خبر نداشت. چون نامه به خلیفه رسید و مطالعه کرد چون بدان کلمه رسید حیران فرو ماند و خاطرش آنرا بر هیچ حمل نتوانست کرد که سخت بیگانه بود. کس فرستاد و دبیر را بخواند و آن حال از او باز پرسید. دبیر خجل گشت و به راستی آن واقعه را در میان نهاد. خلیفه عظیم عجب داشت و گفت:«اول این نامه را بر آخر آن چندان فضیلت و رجحان است که «قل هو الله احد» را بر «تبت یدا ابی‌لهب». دریغ باشد خاطر شما بلغا را بدست غوغاء مایحتاج باز دادن. و اسباب ترفیه او چنان فرمود که امثال آن کلمه دیگر هرگز به غور گوش او فرو نشد، لاجرم آن‌چنان گشت که معانی دوکون در دو لفظ جمع کردی.

این نوشته نظامی عروضی نشان از اهمیت شغل نویسندگی در نزد حکام ان دوره دارد که اگر کمی از آن حسن نظر، در این دوره وجود می داشت شاید بسیاری از نویسندگان و منتقدین به جای روی اوردن به نوشته های بی فایده بازاری به محتوای نوشته و تاثیر ان توجه می کردند. گرچه در این روزگار نیز جوایزی برای تشویق نویسندگان و منتقدین در نظر گرفته شده اما صرف نظر از جهت گیری های سیاسی باز هم این جوایز که نسیب افراد معدودی می شود گره گشای مشکلات نیست . نداشتن حقوق ثابت ، بیمه درمانی و آینده نامعلوم ، اهل قلم را از صرف وقت دائم در این حوزه باز می دارد و اگر موجب قطع رابطه نویسنده با قلم نشود حتما موجب ارائه دادن  کارهای سفارشی می گردد که ارزش نوشته و نویسنده را پایین می اورد و این مساله ای است که مسئولان توجه کافی به ان نداشته اند .

 سعید جعفر زاده با نام مستعار "همای" خواننده و شاعر جوان گیلانی است که اشعاری به سبک قلندری می سراید و با صدای گرم خود انها را اجرا می کند . این اشعار قالب تازه ای دارد و مانند شعر نیمایی هیچ قیدی برای قافیه پردازی ندارد و مصراع ها کوتاه و بلند می شود اما از نظر محتوا عاشقانه و عارفانه است . همچون حافظ از زهد ریا دوری می جوید و همچون مولوی ساختار شکنی می کند و هیچ ابایی از گفتن و سرودن عقایدش ندارد اشعار زیر چند نمونه از سروده های این شاعر خواننده است .

به گرد کعبه می گردی پریشان

 که وی خود را در آنجا کرده پنهان

اگر در کعبه می گردد نمایان

پس بگرد تا بگردیم

 بگرد تا بگردیم

در اینجا باده می نوشی

در آنجا خرقه می پوشی

 چرا بیهوده می کوشی

در اینجا مردم آزاری

در آنجا از گنه عاری

نمی دانم چه پنداری

در اینجا همدم و همسایه ات در رنج و بیماری

تو آنجا در پی یاری

چه پنداری

 کجا وی از تو می خواهد چنین کاری

چه پیغامی که جز با یک زبان گفتن نمی داند

چه سلطانی که جز در خانه اش گفتن نمی داند

چه دیداری که جز دینار و درهم از شما سفتن نمی داند

به دنبال چه می گردی که حیرانی

خرد گم کرده ای شاید نمی دانی

همای از جان خود سیری

که خاموشی نمی گیری

لبت را چون لبان فرخی دوزند

تو را در آتش اندیشه ات سوزند

هزاران فتنه انگیزند

 تو را بر سر در میخانه آویزند

 **********

ساقی از این عالم واهی رهایم کن

 رهایم کن

نمی خواهم در این عالم بمانم

بیا از این تن آلوده و غمگین جدایم کن

تو را اینجا به صد ها رنگ می جویند

تو را با نیزه ها در جنگ می جویند

تو را اینجا به گرد سنگ می جویند

تو جان می بخشی و اینجا

به فتوای تو می گیرند جان از ما

نمی دانم کی ام من

 آدمم روحم خدایم یا که شیطانم

تو با خود اشنایم کن

اگر روح خداوندی

 دمیده در روان ادم و حواست

پس ای مردم خدا اینجاست

خدا در قلب انسانهاست

به خود آیید

خدا در خویشتن پیداست

همای از دست این عالم

پر پرواز خود بگشود

و در خورشید و آتش سوخت

خداوندا بسوزانم همایم کن

همایم کن

نمی خواهم در این عالم بمانم

بیا از این تن آلوده و غمگین

جدایم کن جدایم کن

  **********

آن دم که مرا می زده در خاک سپارید

زیر کفنم خمره ای از باده گذارید

تا در سفر دوزخ از آن باده بنوشم

بر خاک من از ساقه انگور گذارید

آن لحظه که با دوزخیان کنم ملاقات

یک خمره شراب ارغوان برم به سوغات

هر قدر که در خاک ننوشیدم از این باده صافی

بنشینم و با دوزخیان کنم تلافی

جز ساغر و میخانه و ساقی نشناسم

بر پایه پیمانه و و شادی است اساسم

گر همچو همای از عطش عشق بسوزم

از آتش دوزخ نهراسم نهراسم